Państwo Polskie w roku 1990 było właścicielem około 8,5 tysiąca zakładów. W latach 1990-2010, według raportu Ministerstwa Skarbu Państwa, przekształceniami objęto 5 tys. 992 państwowe przedsiębiorstwa. Władza postkomunistyczna, zaczęła od uwłaszczenia siebie samej, w latach 1988 – 1989 powstało ok. 12 tys. spółek, które były zakładane na bazie państwowego majątku przez dyrektorów zakładów. Proceder ten odbywał się przy współudziale działaczy partyjnych, urzędników czy członków rodzin. Wiele fortun ludzi, którzy są dziś na listach najbogatszych Polaków, wyrosło ze spółek nomenklaturow

nomenklaturowych. Często postkomunistyczne służby specjalne wysysały aktywa z państwowych firm poprzez firmy zagraniczne lub polonijne.Pierwsze skrzypce przy wyprzedaży za bezcen majątku polskiego grał Leszek Balcerowicz, wicepremier i minister finansów w rządzie Tadeusza Mazowieckiego. Kolejnymi przodownikami wyprzedaży byli Jan Krzysztof Bielecki, Jerzy Buzek, wdrażający na gruncie polskim pomysły amerykańskiego spekulanta George’a Sorosa i ekonomisty Jeffreya Sachsa jak i Międzynarodowego Funduszu Walutowego czy Banku Światowego. Balcerowicz naciskał na jak najszybszą prywatyzację

zaś osoby, które krytykowały wyprzedaż majątku, czy pokazywały oszustwa przy prywatyzacji, nazywał populistami i szkodnikami.

Homo (na pewno nie sapiens) może nie wiadomo, ale mniejsza z tym za chwilę umieszczę tutaj 15-20 komentarzy dotyczących planu Balcerowicza wczytaj się dokładnie i przestań już opowiadać te kłamstwa (ile można?)

23 lat temu w prestiżowym Financial Times ukazał się pod datą 22 czerwca 1989 roku króciutki artykuł Edwarda Mortimera, Johna Lloyda, Petera Riddella i Lionera Barbera, przedrukowany niewiele później w polskim Forum pod datą 2.07.1989. Tekst informował o zaaprobowaniu w zasadzie przez ekspertów komunistycznego rządu Mieczysława Rakowskiego i „Solidarności” planu opracowanego przez światowego finansistę nowojorskiego Georga Sorosa.

Plan ten, nazwany później „terapią szokową”, zakładał rozwiązanie ekonomicznych i finansowych problemów Polski za pomocą drastycznych oszczędności połączonych z wprowadzeniem wymienialności pieniądza i szybką odbudową kapitalizmu.

Oprócz drastycznych wyrzeczeń socjalnych oczekiwanych od polskiego społeczeństwa, jego kluczowym założeniem był faktyczny rozbiór gospodarczy polskiego przemysłu państwowego w formule prywatyzacyjnej, dzięki temu iż, rząd polski (…) przekazałby wszystkie przedsiębiorstwa państwowej agencji likwidacyjnej, która przeprowadziłaby ich reorganizację w spółki akcyjne. Z 25-30 proc. kapitału stworzono by fundusze powiernicze zajmujące się obsługą zadłużenia kraju – ich szefów – mających prawo odsprzedaży tych akcji – mianowaliby wierzyciele.

Zaaprobowanie tego planu przez przedstawicieli ówczesnego rządu komunistycznego i postolidarnościowej grupy politycznej tzw. doradców na czele z nieżyjącym już prof. Bronisławem Geremkiem, było samo w sobie czymś zdumiewającym. Oznaczało to, że polski rząd poza granicami kraju i w tajemnicy przed własnymi obywatelami zawiera międzynarodowe uzgodnienia dotyczące nie tylko najważniejszych spraw gospodarczych i socjalnych, ale zasad zbycia całego majątku przemysłu narodowego, co po prostu nazywa się zdradą narodową.

W Polsce o tym planie zapadło zgodne i głuche milczenie (z dwoma jednostkowymi wyjątkami – nieżyjącego już prof. Józefa Balcerka) trwające po dziś dzień. Ale w 1991 roku autor tego planu G. Soros opublikował książkę, w której dość szczegółowo omówił swoją rolę w polskiej transformacji, poczynając od założenia w Polsce swej Fundacji Batorego w 1988 i spotkania z gen. Wojciechem Jaruzelskim oraz przedstawienia idei terapii szokowej nieżyjącemu już komunistycznemu premierowi M. Rakowskiemu G. Soros, Underwriting Democracy, The Free Press, New York 1991).

Przygotowałem szeroki program ekonomiczny obejmujący trzy elementy: stabilizację monetarną, zmiany strukturalne oraz reorganizacje długu – pisze G. Soros – Zaproponowałem swego rodzaju makroekonomiczną wymianę długu na akcje polskich przedsiębiorstw. Połączyłem swoje wysiłki z prof. Sachsem z Uniwersytetu Harvarda, którego działalność sponsorowałem przez Fundację Stefana Batorego. Współpracowałem również blisko z prof. Stanisławem Gomułką, doradcą Leszka Balcerowicza.

Plan Sorosa zmodyfikowała zmiana sytuacji po spektakularnej porażce partii komunistycznej i jej politycznych satelitów w częściowo demokratycznych wyborach 4 czerwca 1989 roku. Po odwróceniu zaś sojuszy w parlamencie przez dotychczas satelickie wobec komunistów stronnictwa polityczne, doprowadziło to do destrukcji sceny parlamentarnej i politycznej oraz umożliwiło powołanie rządu Tadeusza Mazowieckiego.

Sam program G. Sorosa został zmieniony przez współpracującego z nim J. Sachsa już w nowych warunkach politycznych w czerwcu 1989 roku i zaakceptowany przez postsolidarnościową elitę polityczną. Plan w wersji J. Sachsa w ostatecznej formie zasad Consensusu Waszyngtońskiego, zakładających priorytet walki z inflacją, deregulacji gospodarki i prywatyzacji własności publicznej, został zaakceptowany na jesieni 1989 roku przez Międzynarodowy Fundusz Walutowy.

Jego realizację już pod szyldem postsolidarnościowych nowych elit politycznych zaakceptowano z końcem 1989 roku. „27 grudnia 1989 r. Sejm przyjął (…) – pisze Janusz Skodlarski – pakiet 11 ustaw, które stanowiły podstawę transformacji ustrojowej w gospodarce polskiej. Program uzyskał miano Planu Balcerowicza. (J. Skodlarski, Zarys historii gospodarczej Polski, PWN, Warszawa – Łódź 2000) W opublikowanym w 2006 roku polskim tłumaczeniu książki J. Sachsa Koniec walki z nędzą (J. Sachs, Koniec walki z nędzą. Zadania dla naszego pokolenia, Wydawnictw

Otóż to również przedstawiciel komunistycznego rządu M. Rakowskiego w Waszyngtonie Krzysztof Krowacki zwrócił się do niego w imieniu tego rządu o opracowanie projektu reform, wzorowanych na reformie „szokowej” w Boliwi – Nauki płynące ze stabilizacji i umorzenia zadłużenia w Ameryce Łacińskiej – pisze J. Sachs – naprawdę okazały się przydatne dla Polski, na co miał nadzieję Krzysztof Krowacki, kiedy po raz pierwszy przyszedł do mnie na Uniwersytet Harvarda w styczniu 1989 roku. Ostatecznie przy patronacie G. Sorosa i za pieniądze jego fundacji

J. Sachs rozpoczął opracowywanie ostatecznej wersji planu. W maju 1989 roku ponownie pojechałem z Sorosem do Polski. Spotkaliśmy się z przedstawicielami rządu i ponownie z ekonomistami z „Solidarności”. W czerwcu już po częściowo wolnych wyborach wraz z przedstawicielem Międzynarodowego Funduszu Walutowego Davidem Liptonem w redakcji informacyjnej „Gazety Wyborczej” powstał ostatecznie tzw. Plan Balcerowicza – Pracowaliśmy całą noc do świtu, a w końcu wydrukowaliśmy piętnastostronicowy tekst, w którym przedstawiliśmy zasadnicze koncepcję i plan

koncepcję i planowany chronologiczny porządek reform Lipton i ja ponownie przyjechaliśmy do Polski na początku sierpnia i przedstawiliśmy plan reformy członkom polskiego parlamentu z ramienia „Solidarności”. Kilka artykułów opublikowała też „Gazeta Wyborcza”, popierając „plan Sachsa” jako sposób wyjścia z polskiego kryzysu zadłużeniowego.Oprócz kluczowej akceptacji przez triumwirat „Solidarności, jak J. Sachs nazywa Adama Michnika, Jacka Kuronia i Bronisława Geremka, a następnie akceptacją Lecha Wałęsy – będących

żałosna kompromitacją merytoryczną i polityczną elity nowej „Solidarności” – decydująca okazała się rozmowa w sierpniu 1989 roku z desygnowanym do roli nowego premiera T. Mazowieckim, który Musiał znaleźć kogoś, kto naprawdę byłby w stanie podjąć się tak ogromnego wysiłku. Wspomniał o Leszku Balcerowiczu, którego nie znałem. W końcu to właśnie Balcerowicz pokierował wykonaniem trudnych zadań gospodarczych. Efektem tej „szokowej terapii”, której zasadnicze założenia opracował G. Soros a rozwinął J. Sachs przy wsparciu D. Liptona, acz oznakowanej

nazwiskiem L. Balcerowicza, była skrajnie neoliberalna transformacja gospodarki i społeczeństwa lat 90. z wszystkimi tego katastrofalnymi skutkami w postaci od spadku produkcji przemysłowej o 30% poczynając, a ma głębokiej pauperyzacji i tak już zbiedniałego społeczeństwa kończąc. Realizacja planu zasadniczo uprzywilejowywała kapitały i gospodarki państw wysoko rozwiniętych kosztem rodzimej gospodarki i polskiego społeczeństwa.

W latach 90. doprowadził on do załamania popytu wewnętrznego, zalania rynku krajowego importowaną produkcją, upadku zadłużanych polityką finansową przedsiębiorstw państwowych i wyprzedaży najlepszych z nich w ręce głównie kapitałów państw zachodnich, silnej pauperyzacji większości społeczeństwa i skokowego wzrostu bezrobocia. Przesądzającym wszakże na pokolenia skutkiem planu było stworzenie możliwości przeprowadzenia prywatyzacji majątku państwowego w formule latynoamerykańskiej w postaci wyprzedaży, aż do skali rozbioru gospodarczego, enklaw nowoczesności i rentowności zagranicznym korporacj

rentowności zagranicznym korporacjom za 4,5 -5% ich wartości odtworzeniowej, jak to oszacował Kazimierz Z. Poznański (K. Z. Poznański, Wielki przekręt. Klęska polskich reform, Warszawa 2004).Stworzyło to możliwość bezpośredniego drenażu ekonomicznego Polski przez zewnętrzne centra kapitałowe. Zasadniczo opóźnia to rozwój ekonomiczny i będzie w przyszłości kluczową barierą rozwoju innowacyjnej struktury gospodarki kraju.

Plan „szokowej” transformacji o wręcz jawnie kompradorskich i antyspołecznych oraz antynarodowych intencjach, przygotowany na zlecenie i za zgodą władz komunistycznej Polski przez amerykańskich postneoliberałów, został wdrożony pod szyldem niepodległościowego ruchu pracowniczego „Solidarności”, który miał swe kluczowe znaczenie w demontowaniu imperium komunistycznego w latach 80.

Wiem, że trochę tego jest, ale polecam każdemu zapoznać się z tym tematem, a Ty Homo masz swojego Kukiełkę zbawcę Balcerowicza. Nie dość, że dostał gotowy program od złodziei to jeszcze wiedział jakie będą skutki, a społeczeństwu wmówili, że lepiej się nie dało. Jak już przeczytasz cały ten artykuł od deski do deski to radzę zmienić nick. Nie zasłużyłeś na niego.

@cozakraj - Jakbym czytał Kołodkę (ekonomista związany z SLD). Dla przypomnienia, to obok skrajnego socjalisty Bugaja, największy w Polsce wróg Balcerowicza wśród ekonomistów. Przedstawiłeś tu mieszankę faktów historycznych i OCEN. O ich trafności najlepiej świadczy "argument" o wzroście bezrobocia. No niesłychane, że wreszcie zaczęto likwidować sztucznie napompowane socjalistyczne zatrudnienie, które z rzeczywistym zapotrzebowaniem na pracę nie miało nic wspólnego. Poza tym cały twój wywód opiera się na jednym założeniu...

... - na tym, że własność prywatna jest rzekomo gorsza od państwowej. A ja twierdzę, że to bzdura. Nie widzę żadnego powodu, by to państwo miało być właścicielem znacjonalizowanych kilkadziesiąt lat wcześniej przedsiębiorstw, dzięki czemu politycy akurat rządzący mają gdzie wpychać swoich protegowanych do zarządów i rad nadzorczych. O różnicach w zarządzaniu nie mówiąc. Wiele firm upadło, bo albo prywatyzacja została źle przeprowadzona, albo związkowcy woleli zabić swój zakład pracy niż zgodzić się na ustępstwa w redukcji zatrudnienia czy likwidacji przywilejów.

Dla kontrastu poczytaj sobie teksty prof. Jana Winieckiego albo prof. Wacława Wilczyńskiego. Świat ekonomii to nie tylko ekonomia socjalistyczna. A o sukcesie "terapii szokowej" świadczy choćby porównanie Polski z krajami bloku wschodniego, które tych reform nie przeprowadziły, a zaczynały w podobnym punkcie wyjścia.

Tylko te kraje bloku wschodniego, które nie postawiły na radykalne zmiany pomału Nas wyprzedzają i będą robić to stale, bo my staliśmy się krajem idealnym do drenażu i co roku w tym rankingu awansujemy (jak dobrze pamiętam mamy już 18 miejsce na świecie). Tak jak pisałem był to rozbiór Polski w białych rękawiczkach. Sam jestem z miasta, które te rewolucje dotknęły. U mnie w mieście pracownicy chcieli wypuszczenia akcji na rynek i prawa pierwokupu by móc wykupić 51% udziałów i samodzielnie rządzić spółką (jak już miała być prywatyzowana) Nasz jaśnie oświecony się nie zgodził

Mówiąc, że nie warto i za mało na tym zarobią. Zakład w niedługim czasie został sprzedany dla Niemieckiego inwestora (wielkie zdziwienie), za ledwie 10% tego co proponowali pracownicy. Przypadków takiej prywatyzacji jest multum i było to celowe działanie na szkodę Naszą. My jako tak duży naród powinniśmy już dawno przeskoczyć pewne progi, a ugrzęźliśmy głęboko w... i dopiero w czasach kryzysu odczuliśmy, że schłodzenie gospodarki to był wielki błąd bo nie rozbujaliśmy jej na tyle, by przez kryzys przejść obronną ręką. Teraz niby kryzysu już nie ma, a My mamy dalej problemy z powrotem na właści

widać to pięknie po Ukrainie, kraju z ogromnym potencjałem gospodarczym i rolniczym, a teraz gdzie jest ona ,a gdzie my. Gdzie my byliśmy w 1989 r., a gdzie były Węgry czy Czesi, teraz do tych państw nie wielu nam brakuje, niektórzy nawet twierdza, że Węgrów już łykneliśmy.

"schłodzenie gospodarki to był wielki błąd bo nie rozbujaliśmy jej na tyle, by przez kryzys przejść obronną ręką" - Przez kryzys przeszliśmy najlepiej spośród większych krajów UE. Właśnie porównaj sobie sytuację w krajach, które wymieniłaś (oraz na Litwie i Białorusi) w '89 i np. 10 lat później. Tylko mówię o poważnych opracowaniach, a nie porównaniu z cyklu "a sąsiad to mówił, że..." Co do prywatyzacji, to już pisałem, że nie zawsze była uczciwie i prawidłowo przeprowadzona, co nie podważa jej sensu, tylko wykonanie. A prywatyzowały WSZYSTKIE rządy po '89, łącznie z PiSem.

Do czego prowadzi utrzymywanie państwowej własności widać po górnictwie. Kolejne rządy tak rozpasały związki i górników, że teraz nie bardzo jest jak wyjść z impasu. O tym jak to powinno wyglądać widać po kopalniach sprywatyzowanych. Tam też były związki, ale ludzie poszli po rozum do głowy i poszli na ustępstwa. Teraz mają stabilne kopalnie i wypłaty na czas. Zachęcam też do poczytania wywiadów ze związkowcami z tych kopalni i jaki stosunek do nich mają związkowcy z państwowych kopalń.

a niby czym? co ma piernik do wiatraka?

Zdecydowanie za dużo,jeśli nie on bezpośrednio to koledzy z jego kliki,za jego wiedzą zapewne.

Czyli zero, dzięki za odp.

@rafirafi76 I dobrze zrobili. Lepiej sprywatyzować nawet w zagraniczne ręce niż utrzymywać darmozjadów jak w kopalniach.

To trochę tak, jakbyś zapytał ilu ludzi zabili Hitler i Stalin. Być może żadnego, niemniej są uważani za jednych z największych ludobójców w historii.