Słyszy pan to? – spytała, machnąwszy ręką w stronę ciemnego okna. – Słyszy pan? To kocia muzyka i grają ją dla pana, panie Petty, właśnie dla pana! Mają kije! I mają kamienie! Mają wszystko, co im wpadło w ręce, i mają też pięści, a dziecko pańskiej córki nie żyje, panie Petty. Zbił pan swoją córkę tak mocno, że dziecko umarło; kobiety pocieszają pana żonę i wszyscy wiedzą, że pan to zrobił! Wszyscy! - Pratchett, W północ się odzieję

– Nikt nie panuje nad muzyką, panie Petty. Pojawia się sama, kiedy ludzie mają już dosyć. Nikt nie wie, gdzie się zaczyna. Ludzie się rozglądają, ktoś patrzy komuś w oczy, tamten kiwnie lekko, inni to widzą. Inni też spoglądają po sobie i tak, bardzo powoli, budzi się muzyka, ktoś chwyta łyżkę i uderza nią o talerz, potem ktoś inny wali kuflem o stół, buty zaczynają tupać o podłogę, coraz głośniej i głośniej. To głos gniewu, głos ludzi, którzy mają już dosyć. Chce pan spotkać się z taką muzyką? - Pratchett, W północ się odzieję

Komuchom się darowało aby nie wybuchła wojna domowa. Ale drugi raz to samo nie przejdzie. Tym razem się nie daruje. Wtedy też za komuby była inna sytuacja w wojnie domowej w Polsce weszliby ruscy po stronie komuchów. Dziś w wojnie domowej w Polsce wejdzie USA i cały zachód po stronie uczciwych Polaków aby pomóc obalić PIS.