ups na dole cała dyskusja na ten temat. W Wigry nie padał.

dupa jasiu - mówiło sie motor wierchowina

Nie pij wódki, nie pij wina, kup karabin zabij skina.

Tuś mnie zagrzał, bo rozmawiasz ze specjalistą, który naprawiał domową Ukrainę najrzadziej co 2 tygodnie ;) Praca hamulca nożnego powodowała bardzo duże obciążenie łożyska znajdującego się po stronie zębatki i stożkowatej tulei, na której pracowało. Gdy powstawały znaczne luzy, o co było wyjątkowo łatwo, hanulcec zaczynał przeskakiwać i nie spełniał swojej roli. Działo się to najczęściej w całkowicie zaskakujących sytuacjach.

Dlatego co tydzień lub najrzadziej co dwa trzeba było wszystko regulować i dociągać, również w suporcie pedałowym. Ale nawet taka dbałość kompletnie niczego nie gwarantowała. Mówię o wersji Ukrainy z połowy lat osiemdziesiątych, może później coś poprawili.

Ależ oczywiście, że hamulec padał. Jeśli wałeczki hamulcowe w tylnej piaście były już wydarte, to hamowania nie było (pedały przeskakiwały dając do tyłu, a hamulec nie łapał). Za pacholęcia jeździliśmy na dziecięco-młodzieżowych rowerach z takim właśnie hamulcem. Często robiliśmy zawody, kto rozpędzony na leśnej drodze namaluje dłuższą krechę zablokowanym tylnym kołem. Po jakimś czasie takich eksperymentów, hamulec w końcu odmawiał posłuszeństwa i trzeba było wymieniać wspomniane pozdzierane wałeczki.

Ale czego się wtedy człowiek nauczył, to jego ;) W następnym rowerze potrafiłem nawet rozebrać do zera wolnobieg i złożyć. Jaki serwis. Jakie części zamienne. Wszystko własne ręce i co najwyżej kulki przekładane z łożyska do innego, jeśli przynajmniej to udało się gdzieś kupić. Piękne czasy.

@GorszyAleLepszy Takiego hamulca "z kontrą" nigdy nie rozbierałem, bo byłem za mały. Ojciec to wtedy robił (ja tylko ciekawsko asystowałem, bo nie znałem się na tym). Grzebałem dopiero w późniejszych rowerach. Ale to już były "kolarki" z hamulcami szczękowymi.