W II RP gimnazja funkcjonowały i miały się dobrze. Różnica polega na tym, że w tamtych czasach nauczyciel miał autorytet, zarówno wśród uczniów, jak i wśród rodziców. A gdy autorytetu nie miał, to przynajmniej miał możliwości, by zapobiegać rozwydrzeniu młodzieży. Nie twierdzę, że kary cielesne są dobre, mówię tylko, że przeszliśmy z jednej skrajności w drugą. Teraz nauczyciel w starciu z problematyczną młodzieżą ma przeciwko sobie również rodziców, dyrekcję i cały system oświatowy. A dziecko jest praktycznie bezkarne, bo kary, które można na nie nałożyć są kpiną.