przeczytałem, i dlatego wiem, że niczym innym być nie może. weź, siedem dni, genesis dwa razy, absurdalnie się zachowujący bogowie(no dobra, im wolno), zwykłe rzeczy jako cuda, kompletna nieznajomość kształtu świata... długo by tak można. no i pół śladu na potwierdzenie.

A ty czerpiesz z teorii Darwina który wierzył w samorództwo i uważał, że myszy powstają z brudu i z błota. A swoją egzystencję tłumaczysz - w myśl tejże teorii - że miliony lat temu na skałę padał deszcz i jesteś efektem przypadkowych reakcji wynikających z tego wyjątkowego zjawiska :D Bardzo naukowe ;)

rozwijają horyzonty myslowe, pokazują przykłądy, jak ludzie już kiedyś myśleli, i co z tego wynikło.

I Talmudzie.

no, a wnioski? bo ty słownik zacytować umiesz, ale czy rozumiesz, co z tego wynika?

Wniosek: słowo "mit" jest wieloznaczne. W niektórych znaczeniach oznacza coś nieprawdziwego. W innych - coś prawdziwego.

mit oznacza realność? to ciekawe, gdzie?

i jaka piękna manipulacja: "niektóre" znaczenia odpowiadają klechdzie, gędźbie, podaniu, legendzie. "inne", skoro nie niektóre, to jakby w większości, nieprawdaż, miały by oznaczać prawdę. kłopot w tym, że to twierdzenie stoi w rażącej sprzeczności do definicji jaką uprzejmie przytoczyłaś. bo choć mit może zawierać ziarno prawdy, to po tej znikomej domieszce trudno go mieć za prawdziwy jako całość.

Gruzuś, a który fragment przytoczonej definicji mówi, że mit jest nieprawdziwy? A Kołakowskiego to się czytało? A Barthesa? Czy jak zwykle ty, masz daleko do biblioteki? :)

demony, legendy, nadnaturalność jednoznacznie wskazują na wspólnotę z prawdą, i żadne filozoficzne wygibasy tego nie zmienią. sposób postrzegania rzeczy nie zmienia jej, i nie sprawi że czczony półbóg zaistnieje naprawdę, NIE zabije niewiernej żony, bo taki mit lepszy od faktycznych dokonań zaistniałego.

Nie jestem pewna, czy demony rzeczywiście wskazują na wspólnotę z prawdą. Podejrzewam, że zawodzi cię trochę opanowanie języka. Więcej czytaj, gruzek, więcej czytaj. Zwłaszcza w tematach, na które próbujesz się wypowiadać. Bo taka prostoduszna odwaga to fajna rzecz, ale dobrze jest też mieć jakieś pojęcie, o czym się mówi.

ty zdajesz się nosić bibliotekę zesobą, ale masz problemy ze znalezieniem rozdziału w pozycji, zrozumieniem treści własnego cytatu bądź wnioskowaniem logicznym. na oko: humanistka.

Jeśli uważasz osobę, która przeczytała w życiu parę książek, za humanistkę, to tak, zgadłeś. Tak czy owak, tępak z ciebie i buras, kłótliwy zadufek i wioskowy mędrek. Kłócisz się dla zasady, nawet jak nie masz bladego pojęcia, o czym mowa. Adieu.

myślę, że raczej sarkazm cie przerósł. trzeba drukowanymi: jeśli w opowieści są demony, nadnaturalne wydarzenia i bohaterowie, to definicja ta mówi w najlepszym wypadku o alegorii, jesli nie o bzdurze totalnej po prostu. gdzie to miejsce na prawdziwość zasadniczą? wręcz przeciwnie: żeby dopatrywać się jakiegokolwiek sensu, należy wziąć treść opowieści w nawias, jako konwencję barda, co aby przekazać pewne treści, niekoniecznie prawdziwe przecież, buduje umowną fabułę nieszczególnie związaną z faktami. to, że niektórzy przyswajają nawet promowany pogląd nie czyni go prawdziwym. QED

jeżeli twierdzisz, że pod pojęciem mitu rozumie się opowieść prawdziwą, to cóż, nie wiem co czytałaś, ale wiem co zrozumiałaś. tego dotyczył spór, nie śpij. nie muszę pamiętać szczegółowo zapoznanych niegdyś poglądów, przytocz jakiś powiedzmy Kołakowskiego, z odnośnikiem, żebym cały akapit mógł odświeżyć, to podyskutujemy, bo tak ogólnie, to odniosłem czytając go zupełnie inne wrażenia, jak się wydaje. z tego co pamiętam,on zadawał pytania, nieszczególnie zaś podawał odpowiedzi... dlatego go lubiłem:) gdzie niby Kołakowski stwierdza, że mit oznacza stan faktyczny?